27 september gingen we de grens over van Nicaragua naar Costa Rica. Na een stukje lopen door niemandsland een bus gepakt naar Liberia. Hier stond een auto voor ons klaar en kon het ‘flashpacken’ beginnen. Super deluxe om niet met het openbaar vervoer te hoeven gaan! In dit geval ook wel enigszins noodzaak omdat we anders niet goed bij onze volgende bestemming konden komen.

Click hier voor de foto’s

Tenorio National Parc

We kwamen aan op een paradijselijke boerderij in Bijagua. Een ‘verborgen pareltje’! Een prachtige cabana op de heuvel was die van ons voor de komende nachten. Je moet je voorstellen dat je wakker wordt gemaakt door niets anders dan de geluiden van de natuur. Geen ramen in het hutje, wel shutters en uiteraard gaas tegen de muggen. ‘S Avonds met ons hoofdlampje op naar het avondeten (gemaakt door de vrouw des huizes) om in elk geval zeker te zijn dat je niet op een giftige slang gaat staan. Want ja die zaten er! Deze vriendelijke mensen spraken geen woord Engels dus werd ons roestige Spaans na 10 jaar ernstig op de proef gesteld. Af en toe met handen en voeten en een hoop lachen om elkaar. Vanuit de Finca hebben we een bezoek gebracht aan Rio Celeste in Tenorio NP. Wandelen door ondiepe beekjes en een hoop trappen, zeer de moeite waard! De dag erna nog een rondleiding over de Finca gekregen waar ze naast cacao ook koffie, fruit, shi takes en kruiden verbouwen.

Tortuguero National Parc

Een behoorlijke reis naar onze nieuwe bestemming. Auto inleveren, bus, boot en taxiboot. Nog nooit hebben we tijdens een rit met het openbaar vervoer kaaimannen gezien en leguanen gespot. Ook weer een ongelooflijke bestemming. De eerste dag gingen we wildspotten met een boot door de rivieren van het NP. Prachtige dieren gezien en dingen geleerd. ‘S avonds zijn we naar het strand gegaan om te kijken of we zeeschildpadden konden zien die eieren aan het leggen waren op het strand. We hadden geluk! Wat een bizarre ervaring om in het donker zo’n 45 minuten op het strand te staan wachten tot de reuzenschildpad (1 meter 13!) klaar is met het maken van het perfecte nest (niet alleen Duitsers graven dus kuilen op het strand ;)). Tijdens het eieren leggen is de schildpad in een soort trance en mochten we kijken middels een rode zaklamp. Het gat is zo’n 50 cm diep, gegraven door haar flipperachtige poten en ze legt wel 100 eieren voordat ze het gat zelf weer vakkundig dicht gooit. Er waren ook twee onderzoekers aanwezig die metingen verrichtten op de schildpad. Helaas geen foto’s van dit spektakel, want de fotocamera mocht niet mee. Je had er bij moeten zijn!! De dag erna hebben we op het strand gezocht naar schildpadjes die de weg naar de zee probeerden te vinden nadat ze uit hun ei waren gekropen. Helaas veel natuurlijke vijanden voor deze kleine schildpadjes, het merendeel overleeft de tocht naar de zee niet. We zagen dan ook alleen een paar dode schildpadjes..

Ome Frans in Sarapiqui

Jaren geleden is de oom van Susan geëmigreerd naar Costa Rica. Nu we in de buurt waren, hebben we hem uiteraard even opgezocht. Het was leuk om bij te kletsen, te zien waar hij woont en om het prachtige huis te zien dat hij heeft gebouwd. We werden gastvrij ontvangen en hond Argos was een lieverd. In de pick-up hebben we samen de omgeving verkend. We hadden vooral veel geluk om op de plek te zitten die niet werd geraakt door heftig weer zoals de rest van Costa Rica waar code rood was afgekondigd. Ome Frans was zo vriendelijk om ons af te zetten bij een groot busstation waarna het nog maar een kort ritje was naar Arenal.

Vulkaan Arenal en de thermaalbaden

Wat een uitzicht op de vulkaan vanaf het terras! Arenal was alweer een volgende topbestemming! We hebben een flinke wandeltocht gemaakt door het NP en de zogenaamde hanging bridges (niet aan te raden als je hoogtevrees hebt). Ook nu weer verrast door de hoeveelheid wildlife, dankzij een goede gids, want zelf zou je de helft missen. Na 15 km bergop, bergaf in de beentjes was het uitje naar de thermaalbaden erg welkom! 18 thermaalbaden variërend in temperatuur (tot 60 graden). Verder erg relaxed allemaal, weinig toeristen wegens het laagseizoen.

Monteverde

Middels jeep-boot-jeep naar de volgende bestemming; cloudforest Monteverde. Helaas bleken de parken gesloten wegens het noodweer eerder die week. Wegen zijn deels weggevaagd door landverschuivingen, hanging bridges zijn ingestort, ziplines zijn afgebroken. Een van de parken kan pas over 3 maanden weer open. Wat een aderlating voor de bevolking daar, die het volledig moet hebben van het toerisme! Wij hebben ons toch wel vermaakt en zijn naar een coffeefarm geweest en zijn vroeg opgestaan om met een gids vogels te gaan spotten,waarvan jullie de foto’s waarschijnlijk wel voorbij hebben zien komen op Facebook. Verder heerlijk gegeten, kaartje gelegd en gerelaxt.

Vandaag is onze laatste dag in Costa-Rica voordat we aan onze lange reis (2 dagen) naar Japan beginnen! Ons Spaans mag weer in de ijskast.Dag Gallo Pinto, hallo sushi!