Click hier om de foto’s te bekijken!

Yangon

Ons beginpunt in Myanmar was het verzengend hete Yangon. Dit noemen ze dus winter in Myanmar..
Het viel ons meteen op dat mannen een longyi (lange doek) dragen en vrouwen licht bruin/goudkleurige ‘foundation’ op hun gezicht en wangen hebben. De vrouwen doen dit omdat ze graag een blanke huid willen houden en ze het mooi vinden om bijvoorbeeld patronen van blaadjes te maken op hun wangen.

Myanmar noemen ze ook wel het land van goud. En dat hebben we geweten! We startten met het bezoeken van de Shwedagon pagode. Een mega grote gouden stupa bedekt met 55.000 kilo bladgoud. Een stupa is iets anders dan een tempel, omdat je er niet in kunt. Het is massief en bevat alleen nisjes met boeddha beelden. Iedereen wil bladgoud doneren en op de boeddha’s plakken. Dit wordt gezien als een goede daad. Goede daden doen is heel belangrijk voor boeddhisten en voor wie ze zijn en worden na hun reïncarnatie. Immers, wie goed doet, goed ontmoet!

We besloten er naartoe te lopen. Altijd oppassen, lopen op een weg zonder stoepranden en verkeer dat voorbij raast. Ze rijden hier rechts maar dan wel in auto’s met het stuur aan de rechterkant. Toen de Birmezen onafhankelijk werden van Engeland besloten ze niet meer links te rijden en de naam van het land te veranderen van Birma naar Myanmar. De geschiedenis van Myanmar is complex, mede wegens de jarenlange militaire dictatuur. Tijdens dit militaire regime werd door het buitenland handel met Myanmar geboycot en decennia lang waren de grenzen gesloten. Pas sinds een paar jaar zijn de grenzen geopend en komt het toerisme op gang. Op de terugweg naar het hotel zijn we nog geïnterviewd door een tv-ploeg over onze ervaringen in Myanmar in het beste Engels van de interviewer.

Mandalay

Met het vliegtuig vervolgden we onze reis naar Mandalay. We besloten ons 2 dagen te laten rondrijden door een gids. We gingen naar een aantal omliggende dorpjes zoals Inwa, Sagaing en Amarapura. Allemaal oude hoofdsteden in de tijd dat Myanmar nog een koninkrijk was. Inwa verkenden we per paardenkar, aangezien het op een eiland in de rivier ligt en er niet veel voertuigen komen. Lekker hobbelen, stof happen en genieten van de rust en groene omgeving van het platteland en natuurlijk de pagodes!
In Amarapura gingen we naar een klooster waar ons werd verteld over de offers die monniken moeten maken. Monniken krijgen gratis onderwijs en daarom belanden veel jongeren (voor een paar jaar) in het klooster aangezien het voor hun ouders financieel niet haalbaar is om ze naar school te laten gaan. Monniken mogen geen bezit hebben. Dat is ook de reden dat alle monniken kaal zijn. Aan eten komen ze door op blote voeten naar het dorp te lopen en eten te krijgen van donateurs, de dorpelingen. Ze eten alleen ontbijt en lunch maar geen diner.
We zagen het bizarre tafereel van het oplijnen van de monniken voor de lunch en de 100 Chinezen die ernaast stonden om foto’s te maken en pakjes koekjes, schriften, potloden, snoepjes etc. in de schaal van iedere monnik te gooien. De eerste keer dat we echt omgeven waren door (asociale) toeristen. De zonsondergang zagen we bij de langste teak houten brug U-bein.

Bagan

Vanuit Mandalay vertrokken we naar Bagan. Het wordt vergeleken met Angkor Wat in Cambodja. 2217 pagodes op 40 km2. Een aantal van de pagodes stonden in de bamboesteigers gezien de grote aardbeving in 2016. Onze slippers waren onze beste vrienden, want in en rondom de pagodes moest je op blote voeten lopen of het nu zand, steen of tegels waren waar je op liep (in heel Myanmar trouwens). Om dan elke keer je bergschoenen aan en uit te trekken is een heel slecht idee. Ook in Bagan hebben we ons laten rondleiden. Helaas was het weer niet al te best, maar we hebben de regen voor het grootste gedeelte kunnen ontwijken. Op dag 2 kwam zowaar de zon wat door en stelde onze gids voor een tempel te beklimmen voor een mooi uitzicht. Grote hoge stenen trappen omhoog en bovenaan soms redelijk smalle richeltjes! Het was fantastisch mooi om overal de pagodes te zien opdoemen.
We hebben maar liefst 2 pogingen gedaan om de zonsopgang boven Bagan te zien vanuit een heteluchtballon. Het zou één van de velen hoogtepunten van deze reis moeten worden. Beide keren 5.00 uur de wekker en de bus in. Helaas stak het weer er een stokje voor. Maar zoals de piloot ook al zei: “it’s better to be down here wishing you were up there, then the other way around..”

Kalaw

Per te kleine minibus reisden we door naar Kalaw. Een bergdorp waar het overdag heerlijk weer was en ‘s nachts zowaar koud. De plek waar we sliepen had wat weg van een Oostenrijkse blokhut, ontzettend fijn en rustig. We maakten de eerste avond kennis met Emma, die voor ons heerlijke Shan noodles maakte en waar we besloten een wandeltocht bij te boeken. Wat een hartelijkheid en warme persoonlijkheid had deze vrouw.

Green Hill Elephant Camp

De dag erna gingen we naar een olifantenopvang. Na 2 uur bergaf wandelen door bananenplantages op behoorlijk glibberige paadjes kwamen we aan bij het kamp. Hier verblijven gepensioneerde olifanten die in de houtindustrie hebben gewerkt. Daarnaast worden er tegenwoordig ook andere olifanten opgevangen. Iedere olifant heeft een Mahout (persoonlijke verzorger) wordt 2x per dag gewassen en eet zo’n 150 kilo (!) groenten en fruit per dag. De opvang zorgt voor een hoop werkgelegenheid voor boeren in de omgeving en de mensen in het dorp. We hielpen bij het voeden, mochten ze mee wassen in de rivier en hebben gesproken met de dierenarts die al onze vragen wilde beantwoorden die we maar hadden over de olifanten. De olifanten verblijven vanaf ‘s middags gewoon in de jungle en komen de ochtend erna (meestal) zelf weer terug naar het kamp. We hebben enorm genoten van deze ervaring en hebben ook zeker het gevoel gehad dat dit verantwoord ecotoerisme was. Geen olifantenritjes of olifanten die als de toeristen weg waren alsnog moesten werken.

Emma en de monniken

De dag erna was Susan redelijk gesloopt van de wandeling en bleek de eerder opgelopen blessure nog niet volledig weg te zijn. Daarom vertelden we Emma dat we onze wandeltocht wilden afzeggen. Maar daar stak Emma een stokje voor! Ze zei de gids bij ons te wachten, reed op haar brommer terug naar haar café/toerbureautje, sloot de deuren en haalde haar auto op om vervolgens de hele dag met ons op pad te gaan. Wat was dat fantastisch! We gingen op bezoek bij een chilipeper en sinaasappelboer in de omgeving en gingen naar een afgelegen 250 jaar oud teakhouten klooster op het platteland. Daar troffen we een monnik aan die ons meteen uitnodigde om in kleermakerszit (waar Jimmy vooral heel goed in was) thee te drinken. De koekjes en snoepjes werden aangerukt; alles wilde hij aan ons weggeven. Susan begon een gesprek met de monnik middels de vertalingen van Emma en we spraken over de reden dat hij monnik was geworden, de (kleine) verschillen tussen geloofsovertuigingen en de volgens hem belangrijkste levenslessen. Hij gaf ons vervolgens een tour door het klooster en nodigde ons uit voor de lunch. Ietwat bezwaard schoven we aan, maar Emma verzekerde ons dat het onbeschoft zou zijn te weigeren.We hadden erg leuke gesprekken met Emma die vertelde in de VS gewoond te hebben en daardoor de culturele verschillen beter is gaan begrijpen. Het was een dag om niet te vergeten.

Inle lake
Op het Inle lake vertoefden we een dagje op een bootje en bezochten we een markt en verschillende workshops van ambachtslieden zoals een zilversmid, lotusweverij en een cherootsigaren werkplaats. Onze laatste excursie van onze reis! We zijn positief verrast door de vriendelijke, behulpzame en oprecht geïnteresseerde bevolking van Myanmar!

De grote terugreis is nu begonnen. We hebben besloten onze plannen om te gooien en iets eerder terug te komen om kerst met de familie te kunnen vieren. Deze 4 maanden zijn voorbij gevlogen. We zijn super dankbaar dat we dit hebben mogen meemaken! We hebben zulke mooie mensen mogen ontmoeten, prachtige (zeldzame) dieren en natuur gezien en veel verschillende culturen mogen ontdekken!! We kijken wat op tegen de koude, donkere, korte dagen, maar we kijken er naar uit om iedereen weer te zien!

Bedankt voor alle leuke berichtjes die we onderweg hebben mogen ontvangen en tot snel in Nederland!