Onze vakantiebestemming van deze vakantie/reis!   

Click hier voor de foto’s!

We kwamen ‘s avonds laat aan in Manila.
De indruk van Manila was die van een grote, chaotische, vieze stad met veel mensen, auto’s en smog. Om die smog te verminderen heeft de regering besloten dat het eindcijfer van je kenteken bepaald op welke dag je niet met de auto de straat op mag. Gevolg? Mensen kopen extra auto’s zodat ze toch iedere dag de weg op kunnen...zucht..

We reden de ochtend erna snel de stad uit. We hadden een chauffeur ingehuurd voor 5 dagen. We hadden namelijk relatief weinig tijd, maar wilden wel graag veel zien van Luzon. De Filipijnen is een erg goedkope bestemming, dus hier kon bruintje het wel trekken.   Om een indruk te geven; je kunt hier met zijn tweeën goed lunchen/dineren voor €7,- en een taxi-rit van 4 km kost €0,50. Als je geen privé taxi neemt maar een Jeepny of tricycle kan het nog goedkoper. De Jeepny is het kleurrijke nationale vervoersmiddel van de Filipijnen, je ziet hem terug op de foto’s! In de Jeepny schijnen 25 Fillipinos te passen en in de tricycle 6 inclusief de chauffeur. Als je dit omrekent naar Nederlanders heb je het eerder over 8 man in de Jeepny en 1,5 in de tricycle (waarbij de 0,5 dan de kleine Filipijnse chauffeur is).

Onderweg zagen we dat mensen stukken van de weg hadden afgezet met autobanden zodat men niet over de rijst zou rijden die ze net hadden geoogst en midden op de weg te drogen hadden neergelegd. Bij het tankstation werden geiten verkocht. Verkeersregels leken niet te bestaan; tricycles, Jeepny’s, scooters, taxi’s reden door elkaar heen. Het wegennet in de Filipijnen leek een groot Keizer Karelplein. Afhankelijk van de ballen van de chauffeur werd een tweebaansweg gewoon een vierbaansweg. Na 9 uur onderweg te zijn geweest kwamen we aan in Banaue.

Banaue en Batad
Banaue staat bekend om zijn rijstterassen, die we de dag erna zijn gaan bewonderen. Wat was dat een fantastische dag. We hadden een mooie blauwe Jeepny tot onze beschikking en de chauffeur overtuigde ons dat je zittend op het dak toch echt een mooier uitzicht had. Ietwat twijfelend klommen we het dak op. Totaal niet volgens de Nederlandse veiligheidsnormen.    Maarrr de beste man had gelijk, wat een top rit was het. Toen de weg ophield te bestaan moesten we te voet verder naar het dorpje Batad. Daar hadden we een prachtig uitzicht op de gigantische rijstterrassen die we vervolgens ook zelf gingen doorkruisen. Best een opgave! De terrassen zijn namelijk zo’n 3 tot 5 meter hoog en je kunt alleen over een smal richeltje keien lopen. Doe je dat niet dan zak je er tot je knieën in weg. Gelukkig waren er voor toeristen wat paadjes... Niet geschikt voor mensen met hoogtevrees!

Sagada
De dag erna gingen we naar de plek die bekend staat om zijn hangende doodskisten. Ja, je leest het goed! De mensen hier stoppen liever rijst in de grond dan doodskisten. Die hangen ze dan weer aan de rotsen bij het dorp. Bizar tafereel. En bijzonder rare gebruiken hield deze stam erop na. Wanneer de man bijvoorbeeld vreemdgaat (wat pas telt als de vrouw erachter komt), slacht de man de hond bij wijze van rituele offering. De vrouw vergeeft de man dan, alhoewel ze het overspel niet vergeet. Vervolgens eten ze samen de hond op. Oftewel de hond moet boete voor de zonden van zijn baas, super logisch!   

Mount Pinatubo
De dag erna was het de bedoeling om een 4 uur durende trekking naar het kratermeer van Mount Pinatubo te maken. Susan was echter geblesseerd geraakt en lopen zat er überhaupt niet in. Uiteraard ontzettend jammer, maar de eigenaar van de homestay had een andere optie. Door het vulkanische landschap met een 4x4 jeep naar een ander meer dat ook gevormd was na de vulkaanuitbarsting in 1992. Hij gaf aan dat ‘invalide oma’ Susan voorin mocht. Dit betekende dat Jimmy zich achterin moest opvouwen en letterlijk alle kanten op stuiterde mede dankzij de geweldige rijvaardigheid van de chauffeur die het ruige terrein nog iets ruiger wist te maken. Het was me het ritje wel! Jimmy vraagt zich nog steeds af of de chauffeur ze wel alle 7 had.  Bij aankomst werd het meegenomen plastic stoeltje (aka de troon) voor Susan klaargezet en zat ze als een ware royal te genieten van het uitzicht op het meer.

El Nido
Na een korte tussenstop in Manila gingen we per vliegtuig verder naar Palawan, El Nido. Vanaf El Nido zou een paar dagen later onze 5 daagse paradijselijke boottocht met TAO beginnen. En tocht vol onbewoonde eilandjes, snorkelen, zwemmen in de te blauwe zee, eten en kumbaya zingen bij het knisperende kampvuur, prachtige sterrenhemels en slapen op het strand... je kent het wel. Expeditie robinson plus zeg maar. Maar helaas... ken je die mop van dat Nijmeegse stel dat wilde gaan varen? Juist ja... die gingen niet. De blessure van Susan hield aan wat maakte dat ze 5 dagen gekluisterd was aan bed met het beentje omhoog gewapend met pijnstillers, de Filipijnse versie van perskindol en een deoroller die diende als massagetool (met dank aan de tips van Hanneke!). Super frustrerend te weten dat je niks kunt doen terwijl we zoveel mooie dingen hadden kunnen zien en meemaken.

Coron
Na de dagen rust bleek het hostel waarin we zaten niet beschikbaar voor nog een nacht en besloten we dat het tijd was om onverrichter zaken met de ferry door te reizen naar onze laatste bestemming, Coron. We kozen ervoor om 5 dagen te blijven en alle tijd te nemen.
En wat was het er mooi! Het dorpje Coron zelf stelde niet veel voor, maar zodra je de zee op ging was het fantastisch. Witte strandjes, helder blauw/turkoois water waarbij je al snorkelend meters diep kon kijken naar de kleurrijke vissen, BBQ aan boord van de (geïmpregneerde ) houten boot. Dè ingrediënten voor een fijne dag op het water! Het was ook de vuurdoop voor onze onderwatercamera, even wennen dus!

Met pijn in ons hart verlaten we morgen de Filipijnen. Weer helemaal fris en fruitig en klaar voor ons laatste avontuur van dit jaar.. Myanmar!