Myanmar

Click hier om de foto’s te bekijken!

Yangon

Ons beginpunt in Myanmar was het verzengend hete Yangon. Dit noemen ze dus winter in Myanmar..
Het viel ons meteen op dat mannen een longyi (lange doek) dragen en vrouwen licht bruin/goudkleurige ‘foundation’ op hun gezicht en wangen hebben. De vrouwen doen dit omdat ze graag een blanke huid willen houden en ze het mooi vinden om bijvoorbeeld patronen van blaadjes te maken op hun wangen.

Myanmar noemen ze ook wel het land van goud. En dat hebben we geweten! We startten met het bezoeken van de Shwedagon pagode. Een mega grote gouden stupa bedekt met 55.000 kilo bladgoud. Een stupa is iets anders dan een tempel, omdat je er niet in kunt. Het is massief en bevat alleen nisjes met boeddha beelden. Iedereen wil bladgoud doneren en op de boeddha’s plakken. Dit wordt gezien als een goede daad. Goede daden doen is heel belangrijk voor boeddhisten en voor wie ze zijn en worden na hun reïncarnatie. Immers, wie goed doet, goed ontmoet!

We besloten er naartoe te lopen. Altijd oppassen, lopen op een weg zonder stoepranden en verkeer dat voorbij raast. Ze rijden hier rechts maar dan wel in auto’s met het stuur aan de rechterkant. Toen de Birmezen onafhankelijk werden van Engeland besloten ze niet meer links te rijden en de naam van het land te veranderen van Birma naar Myanmar. De geschiedenis van Myanmar is complex, mede wegens de jarenlange militaire dictatuur. Tijdens dit militaire regime werd door het buitenland handel met Myanmar geboycot en decennia lang waren de grenzen gesloten. Pas sinds een paar jaar zijn de grenzen geopend en komt het toerisme op gang. Op de terugweg naar het hotel zijn we nog geïnterviewd door een tv-ploeg over onze ervaringen in Myanmar in het beste Engels van de interviewer.

Mandalay

Met het vliegtuig vervolgden we onze reis naar Mandalay. We besloten ons 2 dagen te laten rondrijden door een gids. We gingen naar een aantal omliggende dorpjes zoals Inwa, Sagaing en Amarapura. Allemaal oude hoofdsteden in de tijd dat Myanmar nog een koninkrijk was. Inwa verkenden we per paardenkar, aangezien het op een eiland in de rivier ligt en er niet veel voertuigen komen. Lekker hobbelen, stof happen en genieten van de rust en groene omgeving van het platteland en natuurlijk de pagodes!
In Amarapura gingen we naar een klooster waar ons werd verteld over de offers die monniken moeten maken. Monniken krijgen gratis onderwijs en daarom belanden veel jongeren (voor een paar jaar) in het klooster aangezien het voor hun ouders financieel niet haalbaar is om ze naar school te laten gaan. Monniken mogen geen bezit hebben. Dat is ook de reden dat alle monniken kaal zijn. Aan eten komen ze door op blote voeten naar het dorp te lopen en eten te krijgen van donateurs, de dorpelingen. Ze eten alleen ontbijt en lunch maar geen diner.
We zagen het bizarre tafereel van het oplijnen van de monniken voor de lunch en de 100 Chinezen die ernaast stonden om foto’s te maken en pakjes koekjes, schriften, potloden, snoepjes etc. in de schaal van iedere monnik te gooien. De eerste keer dat we echt omgeven waren door (asociale) toeristen. De zonsondergang zagen we bij de langste teak houten brug U-bein.

Bagan

Vanuit Mandalay vertrokken we naar Bagan. Het wordt vergeleken met Angkor Wat in Cambodja. 2217 pagodes op 40 km2. Een aantal van de pagodes stonden in de bamboesteigers gezien de grote aardbeving in 2016. Onze slippers waren onze beste vrienden, want in en rondom de pagodes moest je op blote voeten lopen of het nu zand, steen of tegels waren waar je op liep (in heel Myanmar trouwens). Om dan elke keer je bergschoenen aan en uit te trekken is een heel slecht idee. Ook in Bagan hebben we ons laten rondleiden. Helaas was het weer niet al te best, maar we hebben de regen voor het grootste gedeelte kunnen ontwijken. Op dag 2 kwam zowaar de zon wat door en stelde onze gids voor een tempel te beklimmen voor een mooi uitzicht. Grote hoge stenen trappen omhoog en bovenaan soms redelijk smalle richeltjes! Het was fantastisch mooi om overal de pagodes te zien opdoemen.
We hebben maar liefst 2 pogingen gedaan om de zonsopgang boven Bagan te zien vanuit een heteluchtballon. Het zou één van de velen hoogtepunten van deze reis moeten worden. Beide keren 5.00 uur de wekker en de bus in. Helaas stak het weer er een stokje voor. Maar zoals de piloot ook al zei: “it’s better to be down here wishing you were up there, then the other way around..”

Kalaw

Per te kleine minibus reisden we door naar Kalaw. Een bergdorp waar het overdag heerlijk weer was en ‘s nachts zowaar koud. De plek waar we sliepen had wat weg van een Oostenrijkse blokhut, ontzettend fijn en rustig. We maakten de eerste avond kennis met Emma, die voor ons heerlijke Shan noodles maakte en waar we besloten een wandeltocht bij te boeken. Wat een hartelijkheid en warme persoonlijkheid had deze vrouw.

Green Hill Elephant Camp

De dag erna gingen we naar een olifantenopvang. Na 2 uur bergaf wandelen door bananenplantages op behoorlijk glibberige paadjes kwamen we aan bij het kamp. Hier verblijven gepensioneerde olifanten die in de houtindustrie hebben gewerkt. Daarnaast worden er tegenwoordig ook andere olifanten opgevangen. Iedere olifant heeft een Mahout (persoonlijke verzorger) wordt 2x per dag gewassen en eet zo’n 150 kilo (!) groenten en fruit per dag. De opvang zorgt voor een hoop werkgelegenheid voor boeren in de omgeving en de mensen in het dorp. We hielpen bij het voeden, mochten ze mee wassen in de rivier en hebben gesproken met de dierenarts die al onze vragen wilde beantwoorden die we maar hadden over de olifanten. De olifanten verblijven vanaf ‘s middags gewoon in de jungle en komen de ochtend erna (meestal) zelf weer terug naar het kamp. We hebben enorm genoten van deze ervaring en hebben ook zeker het gevoel gehad dat dit verantwoord ecotoerisme was. Geen olifantenritjes of olifanten die als de toeristen weg waren alsnog moesten werken.

Emma en de monniken

De dag erna was Susan redelijk gesloopt van de wandeling en bleek de eerder opgelopen blessure nog niet volledig weg te zijn. Daarom vertelden we Emma dat we onze wandeltocht wilden afzeggen. Maar daar stak Emma een stokje voor! Ze zei de gids bij ons te wachten, reed op haar brommer terug naar haar café/toerbureautje, sloot de deuren en haalde haar auto op om vervolgens de hele dag met ons op pad te gaan. Wat was dat fantastisch! We gingen op bezoek bij een chilipeper en sinaasappelboer in de omgeving en gingen naar een afgelegen 250 jaar oud teakhouten klooster op het platteland. Daar troffen we een monnik aan die ons meteen uitnodigde om in kleermakerszit (waar Jimmy vooral heel goed in was) thee te drinken. De koekjes en snoepjes werden aangerukt; alles wilde hij aan ons weggeven. Susan begon een gesprek met de monnik middels de vertalingen van Emma en we spraken over de reden dat hij monnik was geworden, de (kleine) verschillen tussen geloofsovertuigingen en de volgens hem belangrijkste levenslessen. Hij gaf ons vervolgens een tour door het klooster en nodigde ons uit voor de lunch. Ietwat bezwaard schoven we aan, maar Emma verzekerde ons dat het onbeschoft zou zijn te weigeren.We hadden erg leuke gesprekken met Emma die vertelde in de VS gewoond te hebben en daardoor de culturele verschillen beter is gaan begrijpen. Het was een dag om niet te vergeten.

Inle lake
Op het Inle lake vertoefden we een dagje op een bootje en bezochten we een markt en verschillende workshops van ambachtslieden zoals een zilversmid, lotusweverij en een cherootsigaren werkplaats. Onze laatste excursie van onze reis! We zijn positief verrast door de vriendelijke, behulpzame en oprecht geïnteresseerde bevolking van Myanmar!

De grote terugreis is nu begonnen. We hebben besloten onze plannen om te gooien en iets eerder terug te komen om kerst met de familie te kunnen vieren. Deze 4 maanden zijn voorbij gevlogen. We zijn super dankbaar dat we dit hebben mogen meemaken! We hebben zulke mooie mensen mogen ontmoeten, prachtige (zeldzame) dieren en natuur gezien en veel verschillende culturen mogen ontdekken!! We kijken wat op tegen de koude, donkere, korte dagen, maar we kijken er naar uit om iedereen weer te zien!

Bedankt voor alle leuke berichtjes die we onderweg hebben mogen ontvangen en tot snel in Nederland!

Filipijnen

Onze vakantiebestemming van deze vakantie/reis!   

Click hier voor de foto’s!

We kwamen ‘s avonds laat aan in Manila.
De indruk van Manila was die van een grote, chaotische, vieze stad met veel mensen, auto’s en smog. Om die smog te verminderen heeft de regering besloten dat het eindcijfer van je kenteken bepaald op welke dag je niet met de auto de straat op mag. Gevolg? Mensen kopen extra auto’s zodat ze toch iedere dag de weg op kunnen...zucht..

We reden de ochtend erna snel de stad uit. We hadden een chauffeur ingehuurd voor 5 dagen. We hadden namelijk relatief weinig tijd, maar wilden wel graag veel zien van Luzon. De Filipijnen is een erg goedkope bestemming, dus hier kon bruintje het wel trekken.   Om een indruk te geven; je kunt hier met zijn tweeën goed lunchen/dineren voor €7,- en een taxi-rit van 4 km kost €0,50. Als je geen privé taxi neemt maar een Jeepny of tricycle kan het nog goedkoper. De Jeepny is het kleurrijke nationale vervoersmiddel van de Filipijnen, je ziet hem terug op de foto’s! In de Jeepny schijnen 25 Fillipinos te passen en in de tricycle 6 inclusief de chauffeur. Als je dit omrekent naar Nederlanders heb je het eerder over 8 man in de Jeepny en 1,5 in de tricycle (waarbij de 0,5 dan de kleine Filipijnse chauffeur is).

Onderweg zagen we dat mensen stukken van de weg hadden afgezet met autobanden zodat men niet over de rijst zou rijden die ze net hadden geoogst en midden op de weg te drogen hadden neergelegd. Bij het tankstation werden geiten verkocht. Verkeersregels leken niet te bestaan; tricycles, Jeepny’s, scooters, taxi’s reden door elkaar heen. Het wegennet in de Filipijnen leek een groot Keizer Karelplein. Afhankelijk van de ballen van de chauffeur werd een tweebaansweg gewoon een vierbaansweg. Na 9 uur onderweg te zijn geweest kwamen we aan in Banaue.

Banaue en Batad
Banaue staat bekend om zijn rijstterassen, die we de dag erna zijn gaan bewonderen. Wat was dat een fantastische dag. We hadden een mooie blauwe Jeepny tot onze beschikking en de chauffeur overtuigde ons dat je zittend op het dak toch echt een mooier uitzicht had. Ietwat twijfelend klommen we het dak op. Totaal niet volgens de Nederlandse veiligheidsnormen.    Maarrr de beste man had gelijk, wat een top rit was het. Toen de weg ophield te bestaan moesten we te voet verder naar het dorpje Batad. Daar hadden we een prachtig uitzicht op de gigantische rijstterrassen die we vervolgens ook zelf gingen doorkruisen. Best een opgave! De terrassen zijn namelijk zo’n 3 tot 5 meter hoog en je kunt alleen over een smal richeltje keien lopen. Doe je dat niet dan zak je er tot je knieën in weg. Gelukkig waren er voor toeristen wat paadjes... Niet geschikt voor mensen met hoogtevrees!

Sagada
De dag erna gingen we naar de plek die bekend staat om zijn hangende doodskisten. Ja, je leest het goed! De mensen hier stoppen liever rijst in de grond dan doodskisten. Die hangen ze dan weer aan de rotsen bij het dorp. Bizar tafereel. En bijzonder rare gebruiken hield deze stam erop na. Wanneer de man bijvoorbeeld vreemdgaat (wat pas telt als de vrouw erachter komt), slacht de man de hond bij wijze van rituele offering. De vrouw vergeeft de man dan, alhoewel ze het overspel niet vergeet. Vervolgens eten ze samen de hond op. Oftewel de hond moet boete voor de zonden van zijn baas, super logisch!   

Mount Pinatubo
De dag erna was het de bedoeling om een 4 uur durende trekking naar het kratermeer van Mount Pinatubo te maken. Susan was echter geblesseerd geraakt en lopen zat er überhaupt niet in. Uiteraard ontzettend jammer, maar de eigenaar van de homestay had een andere optie. Door het vulkanische landschap met een 4x4 jeep naar een ander meer dat ook gevormd was na de vulkaanuitbarsting in 1992. Hij gaf aan dat ‘invalide oma’ Susan voorin mocht. Dit betekende dat Jimmy zich achterin moest opvouwen en letterlijk alle kanten op stuiterde mede dankzij de geweldige rijvaardigheid van de chauffeur die het ruige terrein nog iets ruiger wist te maken. Het was me het ritje wel! Jimmy vraagt zich nog steeds af of de chauffeur ze wel alle 7 had.  Bij aankomst werd het meegenomen plastic stoeltje (aka de troon) voor Susan klaargezet en zat ze als een ware royal te genieten van het uitzicht op het meer.

El Nido
Na een korte tussenstop in Manila gingen we per vliegtuig verder naar Palawan, El Nido. Vanaf El Nido zou een paar dagen later onze 5 daagse paradijselijke boottocht met TAO beginnen. En tocht vol onbewoonde eilandjes, snorkelen, zwemmen in de te blauwe zee, eten en kumbaya zingen bij het knisperende kampvuur, prachtige sterrenhemels en slapen op het strand... je kent het wel. Expeditie robinson plus zeg maar. Maar helaas... ken je die mop van dat Nijmeegse stel dat wilde gaan varen? Juist ja... die gingen niet. De blessure van Susan hield aan wat maakte dat ze 5 dagen gekluisterd was aan bed met het beentje omhoog gewapend met pijnstillers, de Filipijnse versie van perskindol en een deoroller die diende als massagetool (met dank aan de tips van Hanneke!). Super frustrerend te weten dat je niks kunt doen terwijl we zoveel mooie dingen hadden kunnen zien en meemaken.

Coron
Na de dagen rust bleek het hostel waarin we zaten niet beschikbaar voor nog een nacht en besloten we dat het tijd was om onverrichter zaken met de ferry door te reizen naar onze laatste bestemming, Coron. We kozen ervoor om 5 dagen te blijven en alle tijd te nemen.
En wat was het er mooi! Het dorpje Coron zelf stelde niet veel voor, maar zodra je de zee op ging was het fantastisch. Witte strandjes, helder blauw/turkoois water waarbij je al snorkelend meters diep kon kijken naar de kleurrijke vissen, BBQ aan boord van de (geïmpregneerde ) houten boot. Dè ingrediënten voor een fijne dag op het water! Het was ook de vuurdoop voor onze onderwatercamera, even wennen dus!

Met pijn in ons hart verlaten we morgen de Filipijnen. Weer helemaal fris en fruitig en klaar voor ons laatste avontuur van dit jaar.. Myanmar!

Borneo

Van de urban jungle in Japan naar de ‘echte’ jungle van Borneo. We kozen ervoor om vooral het oosten van Maleisisch Borneo te bereizen.

Click hier voor de foto’s!

Kota Kinabalu

In Kota Kinabalu stond Olaf op ons te wachten. Na een overnachting bij zijn gezin gingen we de dag erna naar Mount Kinabalu park. Daar zagen we onder andere de grootste bloem ter wereld, de Rafflesia, en liepen we over hangbruggen (die trouwens een stuk minder stabiel waren dan in Costa Rica). ‘s Avonds ging Olaf met ons naar een lokale eetmarkt. Geweldige saté en leuke sfeer!

Mulu

We vervolgden onze reis met een klein vliegtuigje naar Mulu, de jungle in. Een driedaagse jungletocht stond op het programma. Hitte, hoge luchtvochtigheid, regen, eeuwenoude bomen, mooie natuur, bruggen, beekjes, afzien en veel bloedzuigers. We hebben er ook nog vier grote grotten bezocht die alle vier echt anders waren en indruk op ons maakten. In één van de grotten waren wel 3 miljoen vleermuizen gehuisvest die we helaas niet hebben zien uitvliegen tijdens de schemer aangezien het regende. De eerste nacht sliepen we nog in de bewoonde wereld in een luxueus hotel. Maar toen..

Dag 2 gingen we met een smalle longboat verder de jungle in en begon de volgende fase van onze trekking. Op een aantal plekken moesten we de boot uit omdat de rivier te laag stond. Dat betekende natte broeken en op blote voeten je evenwicht bewaren terwijl je over harde, gladde keien liep.. niet te doen! Toen het tijd was om de jungle in te gaan, haalden we onze bloedzuigersokken tevoorschijn. De tocht was zwaar. Op een asfaltweg is 35 km misschien niet zwaar maar in de jungle wel. Blaren, bloedzuigers die je eigenhandig van je hand, schoenen, sokken en broek moet trekken, zeikende regen, en dus tot op onze onderbroek natgeregend, maar geen droge kleren voor ‘s nachts of overdag. Eindstation van dag 2 was Camp 5. Een open slaapzaal, dun matje op de kale grond, klamboe en heeel veel bijen ?.. maar wel een fantastisch uitzicht!

Dag 3 was ons beloofd dat we de laatste 13 km zouden afleggen over de ‘headhunters trail’. Hier liepen 200 jaar geleden de koppensnellers toen ze ten strijde trokken. Een kleine 4 uur door de stromende regen later kwamen we aan bij onze longboat. Voor Susan voelde de aankomst bij de longboat een beetje als het bereiken van het extraction point zoals in Naked and Afraid (survivalserie van Discovery Channel). Zo blij was ze dat we er waren! Na de lunch die was meegebracht door de schipper kwam het zonnetje weer door en hebben we 3 uur lang kunnen verbranden en opdrogen in de longboat terwijl we door stroomversnellingen voeren en genoten van het uitzicht.

Die nacht sliepen we op een matrasje op de grond in een longhouse bij mensen thuis. In dit longhouse (wat letterlijk een heel lang huis is) woonden een opperhoofd en 30 gezinnen (bijna allemaal familie van elkaar), er was een school en een kliniek. Gelukkig was de vrouw des huizes een begenadigd kok en had iemand in hun gemeenschap net een hert geschoten. Resultaat was een heerlijke rendang met groenten en rijst. Nadat de gebeden op de gang waren afgelopen (er was drie dagen daarvoor iemand overleden) zijn we in slaap gesukkeld onder ons muskietennet wat ons niet alleen beschermde tegen de muskieten maar ook tegen de muizen. ? Helaas bleken er bedbugs in het matras van Susan te zitten en zat ze die ochtend volledig onder de bultjes die een week enorm hebben gejeukt. De dag erna was een lange reisdag terug naar Olaf in Kota Kinabalu. Eindelijk goed douchen en de na 3 dagen mega zuur ruikende kleding uit!

Lahad Datu en Tabin Wildlife Reserve

Na een dagje relatieve rust en voor Jimmy een bezoek aan de Chinese kapper waren we klaar voor het volgende jungle avontuur! We vlogen met een klein vliegtuigje naar Lahad Datu. Daar aten we die avond misschien wel de beste maaltijd van onze reis. We zijn op en top verwend met een heerlijke proeverij van allerlei lokale gerechten die uiteraard werden geserveerd op een bananenblad. De dag erna gingen we naar Tabin Wildlife Reserve en stonden er mooie gele laarzen op ons te wachten en konden de bloedzuigersokken weer aan.

De eerste dag deden we een trekking naar de moddervulkaan. Verder hebben we de dagen daarop veel dieren gespot al zittend achterin de pick-up of al wandelend. We hadden een (voor de jungle) erg luxe huisje aan de rivier en hebben vanaf ons balkon zelfs een groepje pigtail makaken van heel dichtbij kunnen observeren. Op de laatste ochtend ging om 4.00 uur de wekker voor een privé safari. En we werden beloond door het zien van een wilde oerang-oetan, neushoornvogels en vele andere dieren zoals je kunt zien op de foto’s!

Sepilok en de Kinabatangan rivier

We vervolgden onze reis naar Sepilok. Daar begon onze drie daagse tour samen met een leuk Grieks/Engels koppel. We bezochten het rehabilitatie centrum voor Oerang oetans en zagen Sunberen.

Met de boot gingen we vervolgens naar ons hotel aan de Kinabatangan rivier. De apen zijn er zo dichtbij dat geadviseerd wordt de ramen dicht te houden, omdat ze anders de kamer vernielen! De dagen erna stonden in het teken van het spotten van wild langs de rivier. We hebben verschillende boottochten gedaan. We werden wederom getrakteerd op wilde oerang oetans en ook nog neusapen. Beiden komen alleen nog in Borneo voor. Tijdens de nachtboottocht zagen we heel veel vuurvliegjes en een prachtige sterrenhemel!

Daarnaast hebben we nog een kleine bijdrage geleverd aan het voortbestaan van de jungle door het planten van boompjes. De lokale bevolking heeft in het verleden veel bomen gekapt om vervolgens palmolie bomen te planten. Dit vormde echter een bedreiging voor de dieren. Door de bevolking nu boompjes te laten kweken en ze te betalen voor de stek hopen ze bewustzijn te creëren bij de lokale bevolking en ze tegelijkertijd te ondersteunen in hun levensonderhoud. Na een paar mooie dagen gingen we per boot weer terug richting vliegveld.

Vandaag gaan de verrekijker en de bloedzuigersokken weer onderin de tas en vliegen we door naar Manila. De tijd gaat veel te snel!

Japan!

Onze treinreis door Japan zit er alweer op! Wat een andere, maar o zo mooie wereld. Jimmy zou hier wel kunnen wonen als ze hier geen Japans zouden spreken :) Er is zoveel over te vertellen, dat het niet allemaal in deze blog past. Als je hem te lang vindt, dan kun je altijd nog skippen naar de foto’s. 

Click hier voor de foto’s

We hebben de hint begrepen van twee anonieme bloglezers die ons fotoruimte kado hebben gedaan (waarvoor veel dank!!) dus we zullen dit keer extra foto’s posten. Hopelijk komen jullie ze bij terugkomst op groot scherm in Nijmegen bewonderen allebei!   

We hebben ons nog nooit zo veilig gevoeld als in Japan. In een overvolle Starbucks midden in Tokyo gaat een Japanner even naar het toilet en laat zijn iPad, iPhone en tas liggen. Niemand die er raar van op kijkt. Over die toiletten gesproken; die zijn bizar! Verwarmde wc-brillen, doorspoelgeluiden die je aan kunt zetten wanneer je anders je behoefte niet durft te doen en tot slot een volledig naar je persoonlijke wensen in te stellen wassend waterballet van de onderkant. Het enige waar je in Japan wel voor moet vrezen is je paraplu. Die wisselt nogal eens van eigenaar, omdat je ze bij de deur in een bak dient achter te laten en ze allemaal op elkaar lijken.

Verder zijn Japanners nederig, vriendelijk, beleefd en knikken ze een hoop. Ze houden niet van handen geven namelijk. Ze werken heel veel en heel hard en houden van karaoke en animé.

Tokyo

Onze 3 dagen in Tokyo vielen wat in het water. Er was namelijk een tyfoon in aantocht (ja alweer) en die zorgde dat het 3 dagen regende dat het goot. Gewapend met paraplu hebben we de regen getrotseerd, Tokyo verkend en vervolgens gemaakt dat we wegkwamen voordat de tyfoon aan land kwam. Wat ons in Tokyo opviel was de drukte, de kakofonie aan licht en geluid (inclusief ADHD spelcomputer achtige muziekjes), bizarre speelhallen en animé-winkels. Daarnaast de kruisingen die je schuin kunt oversteken, de verschillende muziekjes voor de metrolijnen, meisjes in de te korte rokjes en schooluniformen. We hebben ook nog een dagtrip naar Nikko gemaakt. Groot tempelcomplex waar je niet naar toe moet gaan als het weekend is en/of het regent. We hebben het er verder niet meer over...   

Matsumoto

De stad van het mooie kasteel en de eerste dag mooi weer! We maken de prachtige foto met de samurai en gaan ‘s avonds in een bar eten. Jimmy drinkt saké. De mannen daar vinden het hilarisch dat zo’n grote jongen het met zo’n klein glaasje saké moet doen en moedigen de barman aan er nog wat bij te gooien. Zij hebben de grootste lol.. en wij ook   

De beste uitvinding in Japan is misschien nog wel het vooruit kunnen sturen van je bagage. Deze dienst wordt overal aangeboden en maakt het reizen super eenvoudig! Sowieso hebben ze hier over alles nagedacht, super efficiënt en inventief. Het vooruit sturen van de bagage zorgde ervoor dat we ons wanneer we ons verplaatsten van stad naar stad, onderweg mooie toeristische plekjes konden bezoeken zonder onze grote rugzakken. Bij aankomst in ons volgende hotel stond deze rugzak dan zelfs al op ons te wachten in de hotelkamer!

Alpine route

Jimmy wilde sneeuw zien. En dat lukte! In 1 maand tijd van 30 graden naar het vriespunt. Een prachtige (maar wel lange) route tussen Matsumoto en Kyoto leidde ons langs de Kurobe dam gehuld in herfstkleuren, een sneeuwwandeling rond een meer, een waterval en prachtige uitzichtpunten. Het laatste stuk reisden we met de supersnelle trein (Shinkansen).

Nog zo’n eigenaardigheid. In Japan zet je je telefoon op stil in de trein en bel je niet. Stel je voor dat je andere mensen hindert, dat is niet netjes. Daarvoor is er dan weer wel een speciale ‘telefooncel’ die Jimmy op één van de foto’s demonstreert   

Kyoto

De eerste dag in Kyoto doen we een ‘Free walking tour’. Iets wat we eerder ook al in Chicago deden. Je betaalt wat je de tour waard vindt. Mooi principe en heel informatief, ook deze keer weer! De gids vertelt bijvoorbeeld dat de Japanner wat anders omgaat met religie. Zij pakken gewoon de dingen eruit die ze het meeste aanstaan van Shinto en het boeddhisme. Daarom krijgen de meeste Japanners een boeddhistische uitvaart omdat ze het idee van reïncarnatie wel mooi vinden..

Ook eten we onze eerste sushi bij een restaurant met lopende band. De koks staan in het midden, jij pakt de bordjes van de band die je er lekker uit vindt zien en rekent op het laatst het aantal bordjes af. Top! Het ritueel bij het binnenkomen en weggaan in een restaurant is hier ook iets anders. Bij binnenkomst heet al het personeel je in koor welkom en bij het verlaten van de tent bedanken ze je in koor.

In Kyoto is zoveel te zien en doen dat het teveel is om op te noemen, kijk de foto’s maar..

Hiroshima

Onderweg van Kyoto naar Hiroshima doen we Himeji aan. Daar vind je wederom een prachtig kasteel, nu een witte variant. In Hiroshima is er op dat moment een Foodfestival. We besluiten het drassige veld te trotseren (tyfoon twee was namelijk net overgetrokken) en ons tussen de Japanse foodies te begeven. We kijken onze ogen uit en eten veel lekkere dingen! We hebben alleen 1 probleem... geen afvalbak te vinden! Ondanks dat er op straat bijna nergens afvalbakken zijn is het overal brandschoon. Afval nemen Japanners mee in hun tas en scheiden ze vervolgens strikt wanneer ze bij een metro station wel een afvalbak vinden. Roken mag je hier ook niet op straat, alleen op de aangewezen rookplekken.

Uiteraard hebben we ook de A-bom dome en het bijbehorende museum bezocht. Het maakte veel indruk op ons. Heftig om de gevolgen van de atoombom van dichtbij te zien en hoeveel mensen zijn getroffen, ook nu nog steeds.

Osaka

Onze volgende bestemming was Osaka. Osaka noemen ze ook wel de keuken van Japan. Zelf gaan de Osakanaren 6x per week uit eten! Wij hebben ons vergrepen aan okinamiyaki (hartige pannenkoek), takoyaki (octupusballen), onigiri (gevulde rijstballen), tonkatsu (varkensvlees in tempura) en de alom bekende kobe & wagyu bief. Eén avond zijn we beland in een Michelin sterren restaurant. Reden? Om te vieren dat we nog precies 2 maanden mogen reizen! Goed bedacht vonden we zelf en we hebben genoten! Ondanks dat ze geen Engels begrijpen of spreken is het bestellen van eten hier makkelijker dan in China. Hier staat alles namelijk op plaatjes en kun je het aanwijzen. Of het staat als plastic versie in de vitrine. Juist ja.. zoals slechte restaurants in Nederland dat zouden doen. Hier is het heel normaal.

Nara

Onze laatste bestemming in Japan was Nara. Tempels, herfstkleuren en heel veel hertjes. En die hertjes zijn niet bang! Eentje vond het nodig onze plattegrond op te eten. We werden ook nog geïnterviewd door een paar schoolkindjes. Van Nederland hadden ze nog nooit gehoord en wij wisten het antwoord niet op de vraag wat het meest bekende gebouw in ons land is .. Het was een mooie dagtrip vanuit Osaka en voor ons meteen de laatste dag.

Morgenvroeg vliegen wij naar Hongkong om direct door te vliegen naar Kota Kinabalu (Maleisisch Borneo). Wij hopen zeker nog eens terug te komen in Japan, wat een fantastische bestemming!

Pura Vida: Costa Rica

27 september gingen we de grens over van Nicaragua naar Costa Rica. Na een stukje lopen door niemandsland een bus gepakt naar Liberia. Hier stond een auto voor ons klaar en kon het ‘flashpacken’ beginnen. Super deluxe om niet met het openbaar vervoer te hoeven gaan! In dit geval ook wel enigszins noodzaak omdat we anders niet goed bij onze volgende bestemming konden komen.

Click hier voor de foto’s

Tenorio National Parc

We kwamen aan op een paradijselijke boerderij in Bijagua. Een ‘verborgen pareltje’! Een prachtige cabana op de heuvel was die van ons voor de komende nachten. Je moet je voorstellen dat je wakker wordt gemaakt door niets anders dan de geluiden van de natuur. Geen ramen in het hutje, wel shutters en uiteraard gaas tegen de muggen. ‘S Avonds met ons hoofdlampje op naar het avondeten (gemaakt door de vrouw des huizes) om in elk geval zeker te zijn dat je niet op een giftige slang gaat staan. Want ja die zaten er! Deze vriendelijke mensen spraken geen woord Engels dus werd ons roestige Spaans na 10 jaar ernstig op de proef gesteld. Af en toe met handen en voeten en een hoop lachen om elkaar. Vanuit de Finca hebben we een bezoek gebracht aan Rio Celeste in Tenorio NP. Wandelen door ondiepe beekjes en een hoop trappen, zeer de moeite waard! De dag erna nog een rondleiding over de Finca gekregen waar ze naast cacao ook koffie, fruit, shi takes en kruiden verbouwen.

Tortuguero National Parc

Een behoorlijke reis naar onze nieuwe bestemming. Auto inleveren, bus, boot en taxiboot. Nog nooit hebben we tijdens een rit met het openbaar vervoer kaaimannen gezien en leguanen gespot. Ook weer een ongelooflijke bestemming. De eerste dag gingen we wildspotten met een boot door de rivieren van het NP. Prachtige dieren gezien en dingen geleerd. ‘S avonds zijn we naar het strand gegaan om te kijken of we zeeschildpadden konden zien die eieren aan het leggen waren op het strand. We hadden geluk! Wat een bizarre ervaring om in het donker zo’n 45 minuten op het strand te staan wachten tot de reuzenschildpad (1 meter 13!) klaar is met het maken van het perfecte nest (niet alleen Duitsers graven dus kuilen op het strand ;)). Tijdens het eieren leggen is de schildpad in een soort trance en mochten we kijken middels een rode zaklamp. Het gat is zo’n 50 cm diep, gegraven door haar flipperachtige poten en ze legt wel 100 eieren voordat ze het gat zelf weer vakkundig dicht gooit. Er waren ook twee onderzoekers aanwezig die metingen verrichtten op de schildpad. Helaas geen foto’s van dit spektakel, want de fotocamera mocht niet mee. Je had er bij moeten zijn!! De dag erna hebben we op het strand gezocht naar schildpadjes die de weg naar de zee probeerden te vinden nadat ze uit hun ei waren gekropen. Helaas veel natuurlijke vijanden voor deze kleine schildpadjes, het merendeel overleeft de tocht naar de zee niet. We zagen dan ook alleen een paar dode schildpadjes..

Ome Frans in Sarapiqui

Jaren geleden is de oom van Susan geëmigreerd naar Costa Rica. Nu we in de buurt waren, hebben we hem uiteraard even opgezocht. Het was leuk om bij te kletsen, te zien waar hij woont en om het prachtige huis te zien dat hij heeft gebouwd. We werden gastvrij ontvangen en hond Argos was een lieverd. In de pick-up hebben we samen de omgeving verkend. We hadden vooral veel geluk om op de plek te zitten die niet werd geraakt door heftig weer zoals de rest van Costa Rica waar code rood was afgekondigd. Ome Frans was zo vriendelijk om ons af te zetten bij een groot busstation waarna het nog maar een kort ritje was naar Arenal.

Vulkaan Arenal en de thermaalbaden

Wat een uitzicht op de vulkaan vanaf het terras! Arenal was alweer een volgende topbestemming! We hebben een flinke wandeltocht gemaakt door het NP en de zogenaamde hanging bridges (niet aan te raden als je hoogtevrees hebt). Ook nu weer verrast door de hoeveelheid wildlife, dankzij een goede gids, want zelf zou je de helft missen. Na 15 km bergop, bergaf in de beentjes was het uitje naar de thermaalbaden erg welkom! 18 thermaalbaden variërend in temperatuur (tot 60 graden). Verder erg relaxed allemaal, weinig toeristen wegens het laagseizoen.

Monteverde

Middels jeep-boot-jeep naar de volgende bestemming; cloudforest Monteverde. Helaas bleken de parken gesloten wegens het noodweer eerder die week. Wegen zijn deels weggevaagd door landverschuivingen, hanging bridges zijn ingestort, ziplines zijn afgebroken. Een van de parken kan pas over 3 maanden weer open. Wat een aderlating voor de bevolking daar, die het volledig moet hebben van het toerisme! Wij hebben ons toch wel vermaakt en zijn naar een coffeefarm geweest en zijn vroeg opgestaan om met een gids vogels te gaan spotten,waarvan jullie de foto’s waarschijnlijk wel voorbij hebben zien komen op Facebook. Verder heerlijk gegeten, kaartje gelegd en gerelaxt.

Vandaag is onze laatste dag in Costa-Rica voordat we aan onze lange reis (2 dagen) naar Japan beginnen! Ons Spaans mag weer in de ijskast.Dag Gallo Pinto, hallo sushi!

En de volgende bestemming is geworden.....

Nicaragua!
Jimmy heeft de vlucht van Costa Rica naar Nicaragua in business class doorgebracht, terwijl Susan zich bij het 'plebs' mocht voegen. Een vervroegd verjaardagskado voor Jimmy zullen we maar zeggen.
We hebben er voor gekozen drie plekken aan te doen en vanuit daar dagtrips te maken. Onze ultieme manier, want met een luchtvochtigheid van 80% en 32 graden in de schaduw wil je echt niet steeds twee rugzakken op doen om op zoek te gaan naar een bus richting je volgende bestemming. Nicaragua is arm, maar volgens de statistieken het op 2 na veiligste land van (Centraal-)Amerika. Onveilig hebben we ons dan ook niet gevoeld. Voor 6 euro heb je hier een goede avondmaaltijd in een restaurant.

Click hier voor de foto's

Granada
We hebben een week in Granada vertoeft. Wat een heerlijk hotel met zwembad hadden we daar, met de meest vriendelijke mensen en hun kippen, poezen en hond Georgie (waar we regelmatig mee geknuffeld hebben en die helaas niet mee mocht in de backpack). Kleurrijke straten, kerkjes, huizen in felroze, geel, rood en wit geschilderd, op de straathoek verkopers met heerlijk ruikende BBQ's, bijbehorende reggaeton muziek, goed eten (we hebben uiteraard onze fair share aan gallo pinto en juegos weer gehad), kleurrijke chickenbussen en kleine kindjes die nieuwsgierig die rare witte/rode mensen eens goed bekeken. Wat daarnaast opviel was de hoeveelheid zwerfhonden en .. jawel.. paarden waarvan de ribben te tellen waren. Op de weg moest de bus vaak remmen voor kippen, koeien, ossen en zelfs varkens van rechts.

We hebben twee vulkanen bezocht, waarvan er eentje actief is. Vulkaan Mombacho hebben we bewandeld. Een nevelwoud geheel gehuld in mist in het begin, maar later werden we alsnog beloond met een schitterend uitzicht over Granada, Lago Apoyo en Las Isletas. Vulkaan Masaya hebben we in het donker bezocht. Bizar om aan de rand van een krater te staan en in een groot, roodgloeiend, rokend gat te kijken waarin je het binnenste van de aarde kan zien kolken.
Een vulkaanmeer was onze volgende trip; Lago de Apoyo. Lekker gerelaxt, gezwommen, drankje en eten erbij, potje gekaart, klein rondje gekayakt (het was een beetje te heet in de zon). Werkelijk verschrikkelijk..
Op de verjaardag van Jimmy een heule grote taart gehaald en onszelf en het personeel van het hotel getrakteerd op .... taart! De eigenaar van het hotel vroeg of we een fles wijn bij het ontbijt wilden als verjaardagskado voor Jimmy, maar die fles hebben we maar even bewaard voor een later moment op die dag (bij het avondeten). Verder zijn we die dag naar de premium sigarenfabriek 'Mombacho' geweest, niet verwacht dat dat zo leuk zou zijn om te zien. We kregen een privé tour door het prachtige koloniale gebouw en de kleinschalige productieruimte. Een van de 'rollers' rookte ook een dikke sigaar om te testen. Men mag onder werktijd sowieso onbeperkt roken. Een bezoekje aan de droogkamer van de tabaksbladeren gaf je het gevoel dat je zelf drie sigaren tegelijk over je longen had gerookt. Een hele intense geur en tinteling in je neus en keel.
Ons laatste uitstapje was per boot naar Las Isletas. Naar horen zeggen bestaan las Isletas uit 365 eilandjes in Lake Nicaragua die ontstaan zijn door een uitbarsting van de vulkaan Mombacho duizenden jaren geleden. We hebben 'spidermonkeys', kapucijneraapjes en velen vogels mogen aanschouwen.

Isla de Ometepe
Omdat we uit de categorie vulkanen er nog een aantal miste zijn we vervolgens naar het vulkanisch eiland Isla de Ometepe gegaan. We zaten in een eco-lodge met een werkelijk fantastisch uitzicht over de vulkaan Concepcion. De lodge lag erg afgelegen, halverwege de vulkaan Maderas en je hoorde veel vogels en brulapen (die Jimmy vond klinken als dinosaurussen ?). Erg comfortabel was het verder niet. Het 'eco-toilet' (de ouderwetse poepdoosch) was bij ons niet favoriet. De 'gekookte' eieren bij het ontbijt hadden een erg hoog salmonella gehalte en citroenen als fruithapje vonden we ook wat bijzonder. Daarnaast verdient de fotograaf van dit hotel een lintje voor zijn photoshop werk van de kamer en het zwembad op booking.com.. We besloten wat eerder weer naar het vasteland te vertrekken.

Nabij San Juan del Sur
Tja wat hebben we daar gedaan? To be honest... genoten van het privé-(zwem)paradijs en geluiwammest (nee, dit is geen WERKwoord)! O ja en wat Spaans geoefend en uiteraard deze blog geschreven. Hard werken hoor!

Woensdag gaan we op weg naar Costa Rica waar onze eerste stop een chocolade-boerderij zal zijn!

13 dagen VS

Aangezien de Amerikanen zo van de statistieken zijn, hierbij onze 'statistics':

• 3 steden (NY, Chicago en Greenbay)
• 3 sportevenementen (US Open, Yankees, Greenbay Packers)
• 4 vluchten plus 3 gecancelde vluchten
• Gemiddeld 15 wandel-km's per dag (=21.024 stappen)
• 248 gemaakte foto's

2 september was het dan zover! 10 jaar na onze eerste 'wereldreis' (toen ieder apart) opnieuw 4 maanden de wereld over. Wat een bofkonten!

Click hier voor de foto's!

New York

In New York hebben we twee fantastische sportevenementen bijgewoond; de Yankees vs Boston Red Socks (grote rivalen) en de US Open (Roger Federer en Madison Keys). Wat een geweldige entourage! Verder uiteraard een aantal gebruikelijke toeristische attracties bezocht en de jetlag achter ons gelaten.

Onderweg van NY naar Chicago bijna onze vlucht gemist.. wat een chaos op JFK. Met 11 minuten op de klok rennen over het vliegveld. Uiteindelijk bleek toen we eenmaal in het vliegtuig zaten (nog nat van het (angst)zweet) dat we 2,5 uur vertraging zouden hebben door een onweersbui in Pennsylvania.

Chicago

Chicago was prachtig! De stad Chicago staat voor ons op nummer 1 in vergelijking tot NY. Perfect voor een citytrip. We hebben twee guided walking tours gedaan waarbij we meer te weten zijn gekomen over de architectuur en (muziek) historie van de stad. Uiteraard hebben we ook de Chicago Deep Dish Pizza uitgeprobeerd! Zie de foto's!

Greenbay

Er is al veel over gezegd.. de openinggame bijwonen van de Greenbay Packers (American Football) was toch wel de droom van Jimmy. Wat een bizarre ervaring was dit! De stad Greenbay IS de Greenbay Packers. Zodra je arriveert op het vliegveld zie je dat IEDEREEN gekleed is in Green en Gold (de club kleuren). Van de buschauffeur tot de 90 jarige oma zittend op haar rollator, baby's, restaurant personeel, zelfs honden! De meesten zullen ook eigenaar zijn van hun zo geliefde club, want ze hebben geen groot eigenaar. Iedereen kan aandelen krijgen, het is publicly owned.

Greenbay heeft ons daarnaast de all-American experience gegeven. Grote brede straten, mega auto's, hele grote porties veel te vet en suikerrijk voedsel (en daardoor veel hele, hele dikke mensen), geen hoogbouw, huizen met veranda's, overdreven vriendelijkheid en overal Amerikaanse vlaggen. We kwamen terecht in een hechte gemeenschap die enorm trots is op hun stad en club en het geweldig vinden als ze horen dat jij de moeite hebt genomen om vanuit Nederland naar hun stad af te reizen.

3 uur voor de wedstrijd het tailgaten meegemaakt. Iedereen staat te BBQ-en vanuit zijn auto en heeft daarnaast grootverpakkingen bier, worst, pretzels etc. bij zich. De fans van de tegenstanders lopen hier vrolijk tussendoor en krijgen ook nog eens een koud biertje uit de meegenomen koelbox aangeboden van de Packers fans.

De start van de wedstrijd maakte erg veel indruk, Het Amerikaanse volkslied werd live gespeeld op een mondharmonica, terwijl er op het veld een immens grote, wapperende Amerikaanse vlag werd vastgehouden door tientallen mensen. Oud-militairen en spelers luisterden in stilte met hun hand op het hart naar het volkslied. De stilte werd gevolgd door een oorverdovend applaus geproduceerd door de 80.000 mensen in het stadion terwijl er twee straaljagers overvlogen. Ik begrijp dat in NL ondertussen vrolijk verder wordt gedebatteerd over het Nederlandse volkslied. Geloof me, hier weten ze prima wat patriotisme is. En eerlijk is eerlijk... het was een kippenvel moment! Dat de wedstrijd met winst werd afgesloten maakte het plaatje compleet.

Geen Cuba!

Nu het minder goede nieuws: we gaan niet naar Cuba. Onze vlucht via Miami naar Costa Rica is geannuleerd gezien orkaan Irma. Hierdoor kunnen we ook onze vluchten niet meer halen naar Cuba. Aangezien de situatie daar op dit moment onrustig is, hebben we besloten onze reis aan te passen. Aanstaande donderdag vliegen we naar San Jose en kijken we of we wellicht Panama of Nicaragua nog aandoen.

Het aftellen is begonnen

De backpacks zijn in huis, de route is bepaald en het eerste bericht op de weblog is nu ook officieel een feit! Hier gaan we vanaf september vier maanden lang "publiceren" waar en wat we allemaal uitspoken.